Razvoj kanona Novog zavjeta je bio viševekovni proces tokom kojeg je između desetina evanđelja, i stotina raznih spisa koji su kružili ranohrišćanskim zajednicama, od strane crkve izabrano četiri evanđelja i još nekoliko poslanica i spisa koji su postali Novi zavet hrišćanske Biblije.
Prvih sto godina, zvanični crkveni spisi sadržali su iskjučivo Stari zavet. Neke knjige koje su kasnije ušle u Novi Zavet su već postojale, ali još nisu bile uzdignute na status kanonisih spisa.[1]
Rasprave o kanonu trajale su tokom nekoliko vekova. Prva dva veka hrišćanstva Biblija još uvek nije bila kanonizovana i mnogi apokrifni spisi su kružili hrišćanskim svetom. Zbirka hrišćanskih spisa koju poznajemo kao Novi zavet uobličena je oko 180-200. godine.[2] Čak ni tokom 3. veka nije bilo usaglašenog kanona niti usaglašene teologije.[3]
Kompletan spisak od 27 knjiga Novog zaveta najranije je zabeležen kod Atanazija Aleksandrijskog 367. godine.[3]